beeldhouwers

DUFFEL • Didier François is geboren op 2 April 1969 te Brussel, woont en werkt nu in Mechelen. het is met de "Verloren was techniek" 
volgens een 2000 jaar oud principe. dat Didier zijn beelden zelf maakt en giet.

Hij heeft van kinds af aan in een artistiek milieu geleefd. Zijn moeder, schilderes, zorgde voor een fraai geanimeerde sfeer in huis met alle bevriende kunstenaars die over de vloer kwamen. Didier echter koos telkens koppig om muziek te doen en op vier-jarige leeftijd vroeg hij om viool te spelen. Telkens als de keuze gemaakt moest worden voor zijn artistieke opvoeding, koos hij voor muziek. De aantrekkingskracht naar de materie was echter te sterk. Al snel vond Didier een uitlaatklep om zijn emoties te uiten in beeldhouwkunst, terwijl de viool met al zijn technische aspecten voor een haat-liefde relatie zorgde!



Vandaag is het dilemma geëvolueerd in een dubbele passie. Het gaat om dezelfde uitdrukking:

"Of ik nu in de keuken sta, viool speel, een verhaal vertel aan mijn kinderen of een bronzen beeld maak, het gaat over dezelfde emotie maar via een andere medium." Volgens Didier kan een “mentale houding” een kortsluiting geven die het creatief proces belemmert. Francois’ werk maakt geen deel uit van de conceptueel-academische stroming, maar het neemt niet weg dat er achter zijn werk een stevig concept schuilt: Didier wordt geïnspireerd door hetgeen overblijft wanneer de ziel het lichaam verlaten heeft. Bijvoorbeeld mummies uit de oudheid of mensen die al eeuwen bevroren liggen in een Oostenrijkse gletsjer of in Friese turfgrond. Hij vertelt zijn interpretatie van het verhaal dat deze stoffelijke resten nalaten en brengt ze zo weer tot leven. Deze zijn uit het leven gegrepen personages in al hun psychologische, filosofische of spirituele aspecten, soms wat deprimerend of melancholisch maar telkens met een vleugje humor, ironie of zelfspot.